Οι γονείς μου, οι δάσκαλοί μου

Οι γονείς μου.

Μου έμαθαν να αγαπώ τους ανθρώπους. Όπως ένα μικρό παιδί.

Μου έμαθαν να αγαπώ τα ζώα. Δεν έχουν κακία μέσα τους.

Μου έμαθαν να αγαπώ την φύση. Είμαστε μέρος της.

Μια ωχρή κυανή κουκίδα

Η Γη από απόσταση 6 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων. Εμφανίζεται ως γαλανή κουκκίδα στο μέσο της πρώτης καφέ-πορτοκαλί δέσμης φωτός στα δεξιά της

Ως ωχρή κυανή κουκκίδα ή χλωμή μπλε τελεία (αγγλικά: Pale Blue Dot) περιγράφεται η φωτογραφία της Γης η οποία αποτυπώθηκε από την διαστημική συσκευή Βόγιατζερ 1 στις 14 Φεβρουαρίου 1990 από απόσταση 6 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων (40.5 AU)^[1] ως μέρος της ευρύτερης φωτογράφισης των πλανητών του Ηλιακού Συστήματος. Η Γη εμφανίζεται να έχει απειροελάχιστο μέγεθος και μοιάζει με κόκκο σκόνης σε σύγκριση με το αχανές διάστημα που την περιβάλλει, καταλαμβάνοντας λιγότερο από 1 εικονοστοιχείο στην φωτογραφία, ενώ οι δέσμες φωτός που εμφανίζονται είναι αποτέλεσμα των οπτικών εξαρτημάτων της κάμερας και του φωτός του Ηλίου.^[2]

Aurora Borealis TimeLapse - Nothern lights in Finland

Υπερασπίσου τα παιδιά γιατί αν γλιτώσουν τα παιδιά υπάρχει ελπίδα

Αγαπητέ άνθρωπε,

Θα ήθελα να σε ενημερώσω πως βρίσκεσαι στο 2019. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις αλλά η ανθρωπότητα έχει καταφέρει τόσα πολλά αξιοθαύμαστα επιτεύγματα.  Το γεγονός ότι εσύ σήμερα μπορείς και μιλάς με την θεία σου που είναι μετανάστρια  στην Αυστραλία το οφείλεις σε κάποιους ανθρώπους. Το ότι εσύ σήμερα μπορείς και έχεις την υγεία σου και δεν έχεις πεθάνει από ευλογιά, πανούκλα, λέπρα, πολυομυελίτιδα, φυματίωση, ελονοσία και πολλές άλλες ασθένειες επίσης οφείλετε σε κάποιους ανθρώπους.

Η μελωδία της βροχής

Ιούνιος. Σάββατο. Μεσημέρι. Έχουν μαζευτεί γκρίζα σύννεφα. Ακούω έναν ήχο που μου φαίνεται οικείος. Έξω έχει ένα ανατριχιαστικά όμορφο αεράκι. Μερικές ψιχάλες πέφτουν. Χαμογελάω. Βρέχει.

Φέτος τα Χριστούγεννα

Ήρθαν τα Χριστούγεννα για αλλη μια φορά. Και δώσε οι ευχές, και δώσε οι έξοδοι και τα ωραια ντυσίματα, και δώσε τα οικογενειακά τραπέζια, και δώσε οι στιγμές ευτυχίας, και δώσε υγεία, αγάπες, λουλούδια και δεν συμμαζεύεται.

Ενας παράδεισος 100 μέτρα μακριά απο την πόλη

Εχω βγει βόλτα με μια φίλη. Μόλις αποχωριστηκαμε και εγω συνέχισα την βόλτα μόνη, με έναν καφε στο χέρι. Αποφάσισα να συνεχίσω να περπατάω μεχρι να βρω ενα μέρος να χαλαρώσω. Παραλιακή. Το περήφανο ενετικό κάστρο στέκεται εκει, αγέρωχο στο πέρασμα των χρόνων. Σημερα ομως ο δρόμος για να συνεχίσεις ως τον φάρο, ειναι υπό κατασκευή. Ετσι αποφάσισα να πάω και να κάτσω εκει παρα δίπλα.

Οι αγκαλιές που σε κάνουν να αισθάνεσαι

Γεννηθήκαμε και τα πρώτα χρονια της ζωής μας, πηγαίναμε απο αγκαλιά σε αγκαλιά σε συγγενείς και γνωστούς. Ήταν ομως εκείνη η μια, η πρώτη αγκαλιά, της μαμάς. Αυτή η αγκαλιά ειναι μοναδική. Δεν θα βρεις άλλη σαν της μαμάς. Η μαμά αγκαλιάζει με έναν δικό της τρόπο, διαφορετικό απο τους άλλους. Στην αγκαλιά της βάζει πολλή αγάπη, στοργή και ηρεμία. Η αγκαλιά της μαμάς ειναι ικανή να σε ηρεμήσει σε δευτερόλεπτα. Τι και αν μεγάλωσες; Αυτο δεν αλλάζει με τίποτα.

Παρεξηγημένοι εσωστρεφείς

Υπαρχει μια μερίδα ανθρώπων η οποία ειναι τοσο μα τοσο παρεξηγημένη. Οι εσωστρεφείς, μέσα στους οποίους συγκαταλέγομαι και εγω. Μας αποκαλούν αντικοινωνικούς, ντροπαλούς, ήσυχους, παράξενους, καταθλιπτικούς και με καθε είδους επίθετα, αρνητικά κυρίως. Σας έχω νέα, δεν ειμαστε τιποτα απο ολα αυτά!

Η μαγεία της νύχτας

Άλλο ένα ξημέρωμα με βρίσκει ξύπνια. Όχι δεν σηκώθηκα μόλις για να πάω για δουλειά. Τώρα πέφτω για ύπνο. Κακιά συνήθεια, θα το έλεγε κάποιος. Εγώ το λέω τρόπο ζωής.

Δες την φωτεινή πλευρά της ζωής

Είναι 2 το βράδυ, πριν λίγο γύρισα από έξω και αποφάσισα να τακτοποιήσω την χαρτούρα στα συρτάρια μου. Ο κακός χαμός. Εκεί μέσα μπορείς να βρεις τα πάντα. Αποκόμματα από συναυλίες, εισιτήρια από ταξίδια μέχρι πτυχία και σημειώσεις της σχολής. Και μέσα σε αυτό το χάος βρήκα ένα κομμάτι χαρτί που γράφει πάνω LOVE. Έμεινα για λίγο να το κοιτάζω και το μυαλό μου ταξίδεψε πίσω. Σε εκείνη την ημέρα.

Το γράψιμο είναι λύτρωση

-Τοκ τοκ

-Ποιος είναι;

-Εγώ.

-Μα τι θέλεις πάλι;

-Ξέρω ότι με σκέφτεσαι, πρέπει να μιλήσουμε.

-Είμαι με κόσμο τώρα, φύγε.

-Θα έρθω αργότερα.

Οι ίδιοι ανθρωποι που σε γοήτευσαν, οι ίδιοι σε απογοητευσαν

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην ζωή σου που για κάποιους λόγους τους αγαπάς, τους σέβεσαι, τους έχεις ψηλά. Πολύ ψηλά. Πιστεύεις πως ο λόγος τους μετράει διπλά και πως εκείνοι θα είναι πάντα εκεί να σε στηρίξουν γιατί ξέρεις, ξέρεις πως σε αγαπάνε και εκείνοι το ίδιο και ίσως ακόμη περισσότερο.

Μέσα στο ημίφως

Χαμηλός φωτισμός, κεριά αναμμένα, μουσική, φαγητό για δυο. Λίγες κουβέντες, χαμηλοί τόνοι, σχεδόν ψίθυροι -δεν χρειάζονται φωνές άλλωστε. Μα τα μάτια λένε πολλά.

Όταν κλείνει ένας κύκλος της ζωής ανοίγει ένας καινούριος

Τελευταία μέρα του καλοκαιριού. Ένα κλειδί λιγότερο στα μπρελόκ μου, δυο μπλούζες λιγότερες στην γκαρνταρόμπα μου, 40 ώρες την εβδομάδα περισσότερος ελεύθερος χρόνος, λιγότερα λεφτά στον λογαριασμό μου (καλά αυτό δεν πειράζει). Μόλις άφησα την πρώτη μόνιμη δουλειά μου.

Όσες φορές και αν αποχωριστεις την οικογένεια σου παντα θα σου ξεριζώνει λιγο απο το μέσα σου

Έχω την τύχη να ζω σε μια οικογένεια που ειμαστε δεμένοι μεταξύ μας. Μεγάλωσα σε μια πολυκατοικία όπου και στους 3 οροφους ήταν οικογένεια. Γιαγιά γονείς και θείοι. Δυστυχώς τα εχει φέρει ετσι η ζωή ώστε να μας χωρίζει λιγο -έως πολύ θα ελεγα- η απόσταση. Οι θείοι στην Σκανδιναβία, εγω Κρήτη και οι γονείς με την γιαγιά κάπου στην βόρεια Ελλάδα.

Οι περαστικοί ανθρωποι μας δίνουν μόνιμα μαθήματα

Σημερα δεν θα μιλήσω για τους δικούς μας ανθρώπους, τους κοντινούς. Αλλά για τους άλλους. Εκείνους που ήρθαν στην ζωή μας για λιγο και έφυγαν σαν τα διαβατάρικα πουλιά. Και παρόλο που έμειναν για λιγο, όλοι τους είχαν κάτι να μας δώσουν, χωρίς απαραίτητα να το θέλουν. Μαθήματα. Απο εκείνα που παίρνεις και τα θυμάσαι καλα. Σίγουρα μπορείς να σκεφτείς αρκετά απο αυτά. Ίσως και εμείς να τους δείξαμε κάτι, ποιος ξερει.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Και ξαφνικά μέσα στο πλήθος νιώθεις ενα βλέμμα γνώριμο να σε αγγίζει. Σε διαπερνά ενα ρίγος σαν ρεύμα ηλεκτρικό. Γυρίζεις, ψάχνεις ενα πρόσωπο συγκεκριμένο. Η παρουσία του σου ειναι αισθητή ακομη και αν δεν τον βλεπεις. Μέχρι που τα βλέμματα σας συναντιούνται.

Να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Τάνγκο: ένας χορός, δυο άνθρωποι, τέσσερα πόδια, μια καρδιά

Από μικρή κάθε φορα που έβλεπα στην τηλεόραση να χορεύει ενα ζευγάρι μου αρεσε παρά πολύ. Ένιωθα λες και ήμουν εκεί και εγω. Με κατέβαλε το συναίσθημα τους. -Καλα αυτο με το συναίσθημα το παθαίνω με όλα τα ρομάντζα που βλέπω.- Όμως με τον χορό τρελαινόμουν.

Φίλοι: τα διαμάντια που βρίσκονται στην ζωή μας και την κάνουν ομορφότερη

Πολλοί άνθρωποι περνούν από την ζωή μας. Άλλοι έρχονται απλώς περαστικοί, να πουν ενα γεια και φεύγουν, άλλοι έρχονται και υπάρχουν εκεί ως γνωστοί. Και ειναι και αυτοί οι 2-3 αγαπημένοι μας άλλοι που έρχονται για να μείνουν. Ειναι εκείνοι οι θησαυροί της ζωής μας. Εκείνοι που τυχαία βρέθηκαν στο χάος μας και μπήκαν μέσα να χορέψουν και αυτοί μαζί μας. Ειναι οι φίλοι μας. Είτε οι παιδικοί, είτε εφηβικοί, είτε φοιτητικοί.

Έλα να πάμε μια βόλτα απόψε

Έλα να πάμε μια βόλτα απόψε. Δεν με νοιάζει που. Θέλω απλώς να ειμαστε μαζί.

Για σένα που πληγώθηκες ανεπανόρθωτα

Και μετά από τόσα πολλά και γλυκά ψέματα έρχεται στιγμή της αλήθειας. Η στιγμή που πάντα περίμενες. Μετά από τόσες αμφιβολίες έρχεται η ώρα που όλοι σου οι φόβοι επιβεβαιώνονται. Όλα γύρω σου θολά. Μετά από τις αποκαλύψεις νιώθεις πως χάνεται γη κάτω από τα πόδια σου. Ένας άνθρωπος που τόσο εμπιστευόσουν σε πρόδωσε.

Η αδυναμία του ψέματος

Το θέμα της βδομάδας ειναι τα ψέματα και οι ψεύτες. Υπάρχουν λογής και λογής ψέματα. Τα μικρά και αθώα, εκείνα που λέγονται για καλό σκοπό, εκείνα που λέμε επειδή μας έπιασαν απροετοίμαστους και αμέσως μετά τα μετανιώνουμε, τα μεγάλα και τα ένοχα. Όλοι έχουμε πει έστω και μια φορα στη ζωής μας ψέματα. Εγω, εσύ, η μαμά, ο μπαμπάς, ένας φίλος, ενας έρωτας, ένας άγνωστος. Όλοι. Χωρίς εξαίρεση.

Άνθρωποι καθαροί

Υπάρχουν υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων. Καλοι, κακοί, ευγενικοί, αγενείς, περίεργοι, διαφορετικοι.. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που όταν τους βλέπεις μείνεις να τους κοιτάς και να τους θαυμάζεις.