Από μικρή κάθε φορα που έβλεπα στην τηλεόραση να χορεύει ενα ζευγάρι μου αρεσε παρά πολύ. Ένιωθα λες και ήμουν εκεί και εγω. Με κατέβαλε το συναίσθημα τους. -Καλα αυτο με το συναίσθημα το παθαίνω με όλα τα ρομάντζα που βλέπω.- Όμως με τον χορό τρελαινόμουν.
Βέβαια ποτέ δεν χόρευα. Μόνο στο δωμάτιο μου, μόνη μου, χτυπιόμουν ωρες ατέλειωτες στον ρυθμό της μουσικής. Μπροστα σε κόσμο ούτε για αστείο. Εκτός και αν ερχόταν να με παρει κανείς με το ζόρι να χορέψουμε, συνήθως η λατίνα νονά μου. Η μαμά μου ήθελε να μάθω παραδοσιακά αλλά δεν μου άρεσαν καθόλου. Μου φαινόταν τόσο βαρετά. Κάνεις συνεχεια τις ίδιες κινήσεις, στην ίδια σειρά. Καμία φαντασία. Και κανένα ενδιαφέρον και για την μουσική από την μεριά μου.
Μέχρι που πήγα φοιτήτρια και ειδα μια αφίσα για μαθήματα τάνγκο στην φοιτητική ομάδα και χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα. Περίεργο, συνήθως λέω θα πάω και μένω απλά στη σκέψη. Αλλά πήγα. Δεν ηξερα τι ακριβώς ήταν. Τόσα χρόνια έβλεπα φιγούρες στην τηλεόραση και αν ήταν ταινία και λιγο συναίσθημα μαζι. Φυσικά σαν αρχάριοι, όλοι θέλαμε να μας δείξουν εντυπωσιακές φιγούρες. Και βιαζομασταν. Οκ κάναμε το ocho, ευκολάκι, πάμε στο επόμενο.
Και ξαφνικά μετά από 2-3 μήνες σου λένε, δεν χορεύουμε με ανοιχτή την αγκαλιά αλλά την κλείνουμε. Όπα οπα, too much human connection. Panic attack. Τωρα δηλαδή αγκαλιάζω κάποιον που τον βλέπω μια φορα την εβδομάδα στα μαθήματα, ενώ καλα καλα δυσκολεύομαι να αγκαλιάζω τους κοντινους μου ανθρώπους;
Και αφου μάθαμε 5-6 φιγούρες μας λένε χορέψτε ελεύθερα. Μισό μισό και τωρα αυτός θα μου δείχνει τι να κάνω και εγω πρέπει να το νιώσω και να το κάνω; Και αν κάνω λάθος; Θα με πατήσει και θα πέσουμε και θα γελάμε όλοι μαζι.
Και τι εννοείς μαθαίνουμε τάνγκο για να χορεύουμε στις milongas; Τι ειναι αυτο; Τρώγεται; Α θα χορεύουμε μεταξύ μας. Επίσημα. Και με αγνώστους να μας κάνουν ματιές, -πως το είπες;- α ναι cabeceo. Ναι καλα, εγω δεν πάω εκεί πέρα μέχρι να μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Τι να έρθω για να δω; Και αν μου πει κανείς να χορέψουμε; Θα γίνω ρεζίλι. Και εγω και εκείνος που με διάλεξε. Δεν πάω πουθενά.
Μετά από την πρώτη μου milonga, ερωτεύτηκα. Το τάνγκο. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ζεστή, χαμηλός φωτισμός, κεριά αναμμένα. Έβλεπα χορευτές που στα μάτια μου ήταν όλοι θεοί. Ουαου. Χόρεψα με τα παιδιά που ηξερα από τα μαθήματα. Όσο και αν είχαμε χορέψει πιο πριν, στην milonga ήταν αλλιώς. Άλλη φάση. Άγχος βέβαια. Αλλά ήταν έρωτας. Γύρισα σπιτι και μια μελωδία είχε κολλήσει στο μυαλό μου. Κοιμήθηκα, έβλεπα όλο το βράδυ στο όνειρο μου οτι χόρευα με την υπόκρουση της μελωδίας και το πρωί ξύπνησα με πεταλούδες στο στομάχι μου. Ερωτεύτηκα. Ποιον; Ω ναι. Το τάνγκο. Μετά από αυτό δεν σταμάτησα να πηγαίνω σε μαθήματα σε practicas και σε milongas. Τουλάχιστον 7 μέρες την εβδομάδα χόρευα. Μα τι εθισμός. Έφευγα για διακοπές και στεναχωριομουν που δεν θα χορεύω για 2 βδομάδες.
Έχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια από τότε. Δεν το έχω βαρεθεί ούτε στιγμή. Και το γεγονός οτι παντα θα μαθαίνω καινουρια πράγματα, αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που μου αλλάζουν όλη την κοσμοθεωρία μου κάθε φορα, με κάνουν να θέλω και αλλο. Φυσικά υπάρχουν και οι μικρές περίοδοι που θέλω να χαλαρώσω και να πηγαίνω μόνο 2-3 φορές την εβδομάδα. Αλλά κρατάνε λιγο. Μετά επιστρέφω με γεμάτες τις μπαταρίες μου.
Τι με κράτησε; Αυτός ο έρωτας. Οι αγκαλιές που έμαθα να κάνω. Από τότε αγκαλιάζω περισσότερο τους δικούς μου ανθρώπους, τους αγκαλιάζω και το νιώθω. Το οτι περπατώ αγκαλιά με κάποιον άνθρωπο, ο οποίος μου ανοίγει έναν δρόμο και εγω τον ακολουθώ. Δεν μου λέει με το στόμα "κάνε ocho", μου το δείχνει με την αγκαλιά του. Ειναι και αυτο μια συζήτηση, ενας διάλογος ανάμεσα μας και ας μην λέμε κουβέντα. Τα σώματα μας ξέρουν. Και αυτή η σύνδεση μεταξύ μας ειναι το κάτι αλλο. Ειναι εθιστική. Και με τον κάθε άνθρωπο χορεύω διαφορετικά. Πέρα από το οτι η οδήγηση του καθενός ειναι προσωπική υπόθεση του καβαλιερου, παίζει ρόλο και η σχέση που υπάρχει μεταξύ στους δυο και φυσικά η μουσική. Με κάποιους ο χορός ειναι παιχνιδιάρικος, με κάποιους έντονος, με κάποιους παθιασμένος, με κάποιους θλιβερός και με κάποιους αγαπησιάρικος -καλα και με κάποιους ζόρικος-. Και τελικά δεν εχει τόση σημασία αν ο άλλος κανει ενα εκατομμύριο φιγούρες το λεπτό. Έχω ευχαριστηθεί περισσοτερο έναν χορό από έναν αρχάριο, με βήματα μπροστα μόνο, απλά επειδή είχε απίστευτη αγκαλιά. Αυτο και μόνο αρκεί. Επισης το τάνγκο μου έμαθε να έχω εμπιστοσύνη. Αφήνομαι στα χέρια σου αυτή τη στιγμή. Ξέρω οτι δεν θα με ρίξεις κάτω, δεν θα πέσουμε σε κανένα τραπέζι και αν χάσω την ισορροπία μου θα με βοηθήσεις να την βρω. Και η μουσική. Άλλοτε ειναι έντονη και παθιασμένη, άλλοτε παιχνιδιάρικη, άλλοτε θλιβερή και άλλοτε χαρούμενη.
Το τάνγκο είναι το ναρκωτικό μου, μόνο που λειτουργεί λιγο διαφορετικά από τα γνωστά ναρκωτικά. Όταν ειμαι στα κάτω μου με φτιάχνει και όταν ειμαι στα πάνω μου με απογειώνει, με γεμίζει ενέργεια. Και αν δεν πάρω για λίγες μέρες την δόση μου έχω στερητικό σύνδρομο.
Τάνγκο είσαι εθισμός, εισαι έρωτας και η φλόγα σου δεν σβήνει με τιποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου