Από τότε που βγήκε το συγγνώμη και το ευχαριστώ χάθηκε το φιλότιμο

“Από τότε που βγήκε το συγγνώμη και το ευχαριστώ χάθηκε το φιλότιμο”, έλεγε ένας καθηγητής μου στο λύκειο. Και όντας μικρή δεν καταλάβαινα τι εννοούσε και γιατί το έλεγε. Πέρασαν μερικά χρόνια και πέρασα φοιτήτρια. Μέσα στο ροζ συννεφάκι μου πως όλος ο κόσμος είναι υπέροχος, πόσο μάλλον εδώ στην Κρήτη που άκουγα τόσο όμορφα λόγια για τον τόπο και τους ντόπιους, ήμουν πανευτυχής. Και η αλήθεια είναι πως στα μάτια μου όλοι εδώ μου φαινόταν καλοί άνθρωποι. Όχι πως είχα γνωρίσει κάποιον ντόπιο ουσιαστικά.

Μέχρι που κάπου στο 3ο έτος βρίσκω μια δουλίτσα σε μια μικρή καφετέρια. Και κάπου εκεί είναι που αλλάζει όλη η κοσμοθεωρία μου, περί καλών ανθρώπων. Ή μάλλον γενικά των ανθρώπων. Τον πρώτο καιρό όλοι ευγενικοί και καλοί. Ή εγώ πολύ ενθουσιασμένη για να προσέξω κάτι περισσότερο. “Μα τι καλοί που είναι οι άνθρωποι εδώ στην Κρήτη μαμά!”, έτσι της έλεγα στο τηλέφωνο και νόμιζα ότι το πίστευα. 

Η πρώτη κουτουλιά μου ήρθε κατακέφαλα όταν μια συνάδερφος μου ζήτησε να ανταλλάξουμε τις μέρες των ρεπό μας και φυσικά δέχτηκα χωρίς να έχω πρόβλημα και μάλιστα με ευχαρίστησε όλο χαμόγελα και γλύκιες, όμως όταν ήρθε η ώρα να χρειαστώ εγώ κάτι αντίστοιχο δεν άλλαξε τίποτα στα ρεπό μας. Παρόλα αυτά όταν ξανά ζήτησε εγώ πάλι δέχτηκα και όταν ζήτησα εγώ πάλι δεν γινόταν. Χαζή με αποκάλεσε ο κολλητός μου. Και δίκιο είχε. 

Δεύτερη κουτουλιά: ο πελάτης.

Μπαίνεις μέσα, ρωτάς τι ώρα κλείνω, σου απαντάω πως σε ένα τέταρτο κλείνω, εσύ στρογγυλοκάθεσαι και φέρνεις και άλλους 2-3 όμοιους σου, φεύγετε μετά από 4 ώρες και στο τέλος μου ζητάτε συγγνώμη, ενώ αυτή είναι επανειλημμένη συμπεριφορά και μάλιστα συχνά; Γιατί να ζητήσεις συγγνώμη; Αφού δεν το εννοείς βρε μπαγλαμά, μην το λες καθόλου.

Κάπως έτσι, μέσα από μικρά παραδείγματα της εργασιακής μου  καθημερινότητας, συνειδητοποίησα τι εννοούσε αυτός ο καθηγητής μου με αυτή τη φράση. Οι άνθρωποι ζητούν χάρες και με ένα ευχαριστώ ξεμπερδεύουν χωρίς βέβαια να έχουν το φιλότιμο να ανταποδώσουν την χάρη. Και ακόμα χειρότερα οι άνθρωποι δημιουργούν καταστάσεις εις βάρος κάποιων άλλων και ζητούν συγγνώμη. Όμως το κακό είναι πως επαναλαμβάνουν τις ίδιες καταστάσεις ξανά και ξανά και ζητούν συγγνώμη ξανά και ξανά. 

Δυο λέξεις οι οποίες έχουν τρομερή αξία όταν βγαίνουν πηγαία από μέσα μας. Όταν ειλικρινά ευχαριστούμε κάποιον για κάτι και δεν το ξεχνάμε και φροντίζουμε να το ανταποδώσουμε με την πρώτη μας ευκαιρία. Όταν κάποια στιγμή κάνουμε κάτι το οποίο δεν ήταν τόσο καλό και ζητάμε την συγχώρεση κάποιου και ξέρουμε πως δεν θα ξανά επαναλάβουμε το ίδιο λάθος. Τότε έχουν αξία αυτές οι δυο λέξεις. Όταν τις λέμε επειδή τις εννοούμε και όχι από υποχρέωση. Τότε θα νιώσει ο αποδέκτης την ειλικρίνεια μας και θα τις δεχτεί.

Ζήτα ευχαριστώ όταν σε εξυπηρετούν σε ένα μαγαζί – είναι δείγμα ευγένειας. Πες συγγνώμη όταν κάνεις κάτι που μετάνιωσες – αλλά μην το ξανά κάνεις. Να λες συγγνώμη και ευχαριστώ αλλά να μην χάσεις ποτέ το φιλότιμό σου. Εδώ να σε δω μαγκάκο μου.