Και ξαφνικά μέσα στο πλήθος νιώθεις ενα βλέμμα γνώριμο να σε αγγίζει. Σε διαπερνά ενα ρίγος σαν ρεύμα ηλεκτρικό. Γυρίζεις, ψάχνεις ενα πρόσωπο συγκεκριμένο. Η παρουσία του σου ειναι αισθητή ακομη και αν δεν τον βλεπεις. Μέχρι που τα βλέμματα σας συναντιούνται.
Έκρηξη. Κατακλυσμός συναισθημάτων. Ανάμεικτα συναισθήματα και ολα στον υπέρτατο βαθμό. Νοσταλγία, χαρά, λύπη, συγκίνηση. Όσος κόσμος και αν υπαρχει τριγύρω εξαφανίζεται, για εσάς ειναι ήδη αρκετό το οτι περιπλανιουνται οι σκιές σας εκεί. Στον ίδιο χώρο, την ιδια στιγμή.
Όλο το σκηνικό βγαλμένο για εσάς. Απόψε η βραδιά σας ανήκει. Ακομη και οι θέσεις που βρίσκεστε ειναι προσεκτικά επιλεγμένες από το σύμπαν. Ειναι τόσο τέλεια κατανεμημένες ώστε να μπορείτε να βλέπετε ο ενας τον άλλον. Και η μουσική. Τα τραγούδια που επέλεξαν οι μικρές σας νεράιδες να παίζουν στο background ειναι μονάχα για εσάς. Το ξέρετε και οι δυο άλλωστε. Ειναι το μικρό σας μυστικό. Μικρές ματιές πέφτουν συνεχεια. Μάτια βουρκωμένα, χαμόγελα νοσταλγίας. Στα κλεφτά βεβαια. Κανεις δεν θέλει να φανεί αδύναμος. Εξαλλου δεν είστε μόνοι. Χιλιάδες οι μάρτυρες αυτής της συνάντησης.
Γνωστή μελωδία, της ρίχνεις αμέσως μια μάτια στα γρήγορα, γυρνάς το βλέμμα, σε προσπερνάει το δικό της αστραπιαία. Αναμνήσεις ξεπηδούν στο μυαλό σαν ταινία μικρού μήκους με μουσική υπόκρουση. Η πρώτη τυχαία συνάντηση, το πρώτο φιλί, το πρώτο σας άγγιγμα, η πρώτη αγκαλιά, τα δάκρυα ευτυχίας που κάποτε δημιούργησε ο ενας στον άλλον, οι υποσχέσεις που δόθηκαν, τα σ'αγαπω που αναγνωρίστηκαν σε εκείνες τις μικρές πράξεις που αξίζουν όσο τιποτα, οι στιγμές που γελούσατε σαν μικρά παιδιά και οι τελευταίες σας λέξεις. Εκείνες που μένουν παντα χαραγμένες στο μυαλό.
Για καιρό φανταζόσουν αυτή τη συνάντηση. Έκανες χιλιάδες σενάρια, τι θα πεις, πως θα φερθείς, αναρωτιόσουν ποια θα ήταν η δίκη του αντίδραση. Να του δώσεις το χέρι; Να του πεις ενα γεια τι κανεις και αυτο ήταν όλο; Να τον αγκαλιάσεις; Να φερθεις σαν να βλεπεις κάποιον γνωστό; Να ρωτήσεις τα νέα του; Να τον προσπεράσεις χωρίς να πεις τιποτα; Να γυρίσεις το βλέμμα άλλου; Πέρασε τόσος καιρός, πίστευες οτι θα ειναι αδιάφορη μια τέτοια συνάντηση. Μα όσα σενάρια και αν είχες κανει, όταν τελικά συμβαινει σε πιάνει απροετοίμαστη. Στην αρχή χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου και όταν συνερχεσαι δεν ξερεις τι να πείς και τι να κανεις.
Και παρόλο που είχατε κανει τόσα σενάρια με την σκέψη μιας πιθανής συνάντησης, η πραγματικότητα σας προσγείωσε ανώμαλα καθώς παριστανετε πως δεν συμβαίνει τιποτα. Και ετσι κυλάει η βραδιά, με δυο ανθρώπους να θέλουν να πουν τουλάχιστον ενα γεια και κανεις να μην κανει την πρώτη κίνηση. Μένετε απλώς στις σκέψεις, στις αναμνήσεις και στα συναισθήματα σας. Τα συναισθήματα σας ζωγραφίζονται στα πρόσωπα σας. Ακομη και αν κανεις άλλος δεν τα αναγνωρίζει, εσείς μπορείτε και διαβάζετε ο ενας τον άλλον με τέτοια μαεστρία. Είστε ο ενας για τον άλλον ανοιχτά βιβλία.
Και μετά φεύγει. Περνάει από δίπλα σου αθόρυβα, σαν να ειναι καποιος γνωστός-άγνωστος. Μα εκείνος ξερει. Και εσυ ξερεις.
Και τελικά έφυγες. Πέρασες από δίπλα της φεύγοντας, προσεκτικά μην την χτυπήσεις κατα λαθος. Μια τελευταία ευκαιρία να μιλήσετε, αλλά κανεις δεν είχε το θάρρος. Γίνατε γνωστοί-άγνωστοι. Αλλά εσυ ξερεις. Και εκείνη ξερει.
Ξέρετε και οι δυο πως απόψε πήγατε ενα ταξίδι στον χωροχρόνο. Τα σώματα σας ήταν χωριστά αλλά οι ψυχές σας ταξίδευαν μαζι. Και αυτο μονο αρκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου