Άνθρωποι καθαροί

Υπάρχουν υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων. Καλοι, κακοί, ευγενικοί, αγενείς, περίεργοι, διαφορετικοι.. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που όταν τους βλέπεις μείνεις να τους κοιτάς και να τους θαυμάζεις.

Έχουν αυτό το κάτι στο βλέμμα τους, στα μάτια τους, στην αύρα που εκπέμπουν και γαληνεύει η ψυχή σου. Δεν είναι η ομορφιά τους που σε μαγνητιζει, ειναι αυτο το κάτι. Μόλις τους συναντήσεις το καταλαβαίνεις. Σου τραβάνε την προσοχή με το πρώτο χαμόγελο, με το πρώτο "γεια".

Αφορμή για αυτο το άρθρο ένας άνθρωπος που τον είχα ξανά δει μερικές φορές. Ίσως και να τον είχα παρατηρήσει και άλλες φορές αλλά όχι όπως τώρα. Ήμουν στην δουλειά, του μίλησα στον πληθυντικό και κοκκίνισε ολόκληρος. Τότε παρατήρησα το βλέμμα του, είχε κάτι που σε συνδιασμο με το χαμόγελο του ήταν απίστευτα γαλήνιο. Και κάπου εκεί κάτι σκιρτισε μέσα μου. Δεν ήταν το μπλε των ματιών του. Ήταν κάτι πιο βαθύ. Εξάλλου δυο μάτια μπλε δεν λένε τίποτα από μόνα τους. Ήταν σαν να κοιτάζω τα μάτια ενός παιδιού σε πρόσωπο ενός ενήλικα, που δεν θύμιζε σε τίποτα ενήλικα. Σπάνιο, αλλά γνήσιο.

Πιάνω τον εαυτό μου να λιώνει στην θέα ενός παιδιού. Στην ειλικρίνεια και στην αγνότητα τους. Τα παιδιά γεννούνται αγνά και στην πορεία μεγαλώνοντας αλλάζουν. Λίγοι άνθρωποι κρατάνε την παιδικότητα και την αγνότητα τους. Ποσό κρίμα. Μα και ποσό θαυμάσιο ειναι όταν συναντάς τέτοια πλάσματα! Τους βλέπεις και η ελπίδα πως ο κόσμος αυτός θα γίνει καλύτερος ξυπνάει ξανά μέσα σου.

Δεν εχει σημασία πόσες ρυτίδες μπορεί να εχει κανείς στο πρόσωπο του, πόσος χρόνος έχει περάσει από πάνω του, πόσες πληγές μπορει να εχει στο σώμα του. Όσο ταλαιπωρημένος και αν ειναι καποιος, τίποτα δεν εμποδίζει το φως του να βγει προς τα έξω. Μακάρι να συναντάμε πιο συχνά τέτοιους ανθρώπους.

Άνθρωποι καθαροί, όχι στα χέρια, αλλά στην ψυχή.