Όσες φορές και αν αποχωριστεις την οικογένεια σου παντα θα σου ξεριζώνει λιγο απο το μέσα σου

Έχω την τύχη να ζω σε μια οικογένεια που ειμαστε δεμένοι μεταξύ μας. Μεγάλωσα σε μια πολυκατοικία όπου και στους 3 οροφους ήταν οικογένεια. Γιαγιά γονείς και θείοι. Δυστυχώς τα εχει φέρει ετσι η ζωή ώστε να μας χωρίζει λιγο -έως πολύ θα ελεγα- η απόσταση. Οι θείοι στην Σκανδιναβία, εγω Κρήτη και οι γονείς με την γιαγιά κάπου στην βόρεια Ελλάδα.

Ο πρώτος αποχωρισμός ήταν δύσκολος. Δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς τους θείους μου. Μεγάλωσα μαζι τους. Ειναι οι δεύτεροι μου γονείς. Ειναι η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Και τα ξαδέρφια μου ειναι αδέρφια μου. Έφυγαν για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, το πήρανε αποφαση. Μετά έφυγα εγω για σπουδές. 

Όταν λοιπόν συναντιόμαστε ξανά, μετά απο πολύ καιρό, η συγκίνηση ειναι απίστευτη, κλαις και γελάς ταυτόχρονα. Με το που προσγειώνεται το αεροπλάνο και ξερω οτι τωρα θα τους αγκαλιάσω όλους έναν έναν νιώθω μια απέραντη ευτυχία. Και φυσικά δεν με νοιάζει αν πήγα διακοπές ή οχι φέτος. Ηρθα για να δω τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένεια μου, αυτούς που αγαπώ και μ' αγαπούν. Και φτάνω στο σπιτι και δώσε οι αγκαλιές και πάρε τα φιλιά και αγάπες και λουλούδια και ολα ειναι υπέροχα. Γονείς, θείοι, ξαδέρφια και παππούδες όλοι μαζι ξανά μετά απο καιρό. Άλλωστε τι αλλο χρειάζομαι για να ειμαι ευτυχισμένη; Μερικούς ανθρώπους που ειναι οικογένεια μου. Τιποτα αλλο. 

Και οι μερες περνάνε, δυστυχώς γρήγορα, και πρέπει να επιστρέψουμε στις υποχρεώσεις μας.. Και εδω ειναι το ζόρι της υπόθεσης. Και παρε οι αγκαλιές και δώσε τα φιλιά και να προσεχεις λέει η γιαγιά και εκεί σε πιάνει το παράπονο. Βουρκωμένα μάτια, κάποιοι γελάνε για να μην κλάψουν, κάποιοι κλαίνε και δεν σταματάνε. Και εσυ φεύγεις, δηθεν οτι δεν κλαις και με το που κλείσει η πόρτα πίσω τα δάκρυα τρέχουν κορόμηλο. Περπατάς και κλαις με λυγμούς. Γιατι, δεν γίνεται να μην κλάψεις, φεύγεις και ειναι σαν να σου ξεριζώνουν ενα κομμάτι απο την ψυχή σου. 

Φεύγεις απο το σπιτι σου, απο την ζεστασιά της σπιτικής αγάπης, της σπιτικής αγκαλιάς. Φεύγεις απο την αληθινή και ανιδιοτελή αγάπη των δικών σου ανθρώπων. Που φυσικά δεν θα πάψει ποτέ να υπαρχει, δεν θα σταματήσουν να σε αγαπούν επειδή έφυγες. Ειναι που δεν θα τους βλεπεις τωρα πια απο κοντα, παρά μονο στις ατέλειωτες ωρες που θα μιλάτε στο Skype. Αλλά δεν θα μυρίζεις το άρωμα τους. Αυτο που ειναι ικανό να σε κανει να νιώσεις ασφάλεια. Και αγάπη. Κάθε φορα που σας αποχωρίζομαι κάτι μέσα μου ξεριζώνεται. Μα κάθε φορα που σας ξανά συναντώ κάθε κομμάτι μου κολλάει ακομη πιο δυνατά. Μου λείπετε ήδη. Σας αγαπώ. Και σας λατρεύω.