Χαμηλός φωτισμός, κεριά αναμμένα, μουσική, φαγητό για δυο. Λίγες κουβέντες, χαμηλοί τόνοι, σχεδόν ψίθυροι -δεν χρειάζονται φωνές άλλωστε. Μα τα μάτια λένε πολλά.
Την πήρε αγκαλιά. Την φίλησε. Στον λαιμό, στην πλάτη, στην κοιλιά. Η ανάσα της βαριά. Φλόγα στα σωθικά της. Τρέμει ολόκληρη. Δυο κορμιά ενωμένα. Δυο κορμιά γίνονται ένα.
Πιάνει την κιθάρα. Τα δάχτυλά του μαγικά. Και εκείνη να μένει εκεί, ανήμπορη να αντιδράσει. Αιχμάλωτη στην επιβλητική παρουσία του, στην θέα του γυμνού του κορμιού μέσα στο ημίφως των κεριών. Η φωνή του σαν άγριο κύμα εξαπλώνεται και ξυπνά όλες τις αισθήσεις της.
Η φωνή της αδυνατεί να βγει και να τον ακολουθήσει. Τα χείλη της δεν την υπακούν. Μονάχα του γελάνε. Τα μάτια της γυαλίζουν. Με δυσκολία πιάνει και εκείνη την κιθάρα και αρθρώνει μερικούς στίχους. Τρέμει ξανά. Το μυαλό της χαμένο.
Τα κεριά σβήνουν. Τα όνειρα ανάβουν γεμάτα πόθο και ένταση. Ξημερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου