Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην ζωή σου που για κάποιους λόγους τους αγαπάς, τους σέβεσαι, τους έχεις ψηλά. Πολύ ψηλά. Πιστεύεις πως ο λόγος τους μετράει διπλά και πως εκείνοι θα είναι πάντα εκεί να σε στηρίξουν γιατί ξέρεις, ξέρεις πως σε αγαπάνε και εκείνοι το ίδιο και ίσως ακόμη περισσότερο.
Είναι που το βλέπεις, στο δείχνουν με την κάθε ευκαιρία. Και εσύ τους μετράς στους ανθρώπους σου. Στους δικούς σου ανθρώπους. Είναι τα λουλούδια που συμπληρώνουν την ανθοδέσμη της ζωής σου.
Και ξαφνικά έρχονται τα πάνω κάτω. Εκείνοι οι τόσο αγαπητοί, οι τόσο δοτικοί, οι τόσο δικοί σου άνθρωποι ήταν τελικά ένα μάτσο αγκάθια. Εκείνοι που είχες ψηλά στα μάτια σου έπιασαν πάτο. Πάτο και ακόμη πιο κάτω. Όμορφες συμπεριφορές για να καλύψουν τρίτες σκέψεις. Άνθρωποι που άλλα έλεγαν, άλλα έκαναν και άλλα εννοούσαν. Άνθρωποι που ήταν πάντα εκεί γιατί ήθελαν κάτι άλλο από εσένα. Κάτι που θα το έπαιρναν με πλάγιο τρόπο. Ήρθαν με την μάσκα του όμορφου και μόλις την έβγαλαν φάνηκε όλη τους η ασχήμια.
Και μετά βλέπεις. Όλα φαίνονται πιο καθαρά. Καταλαβαίνεις πολλά. Απαντάς στον εαυτό σου πολλά αναπάντητα ερωτήματα και ερμηνεύεις συμπεριφορές που τότε δεν έβλεπες. Στο πικ-απ του μυαλού σου να ακούς ξανά προσεκτικά παλιές κουβέντες αλλά πλέον με άλλο νόημα. Η μνήμη σου ανακαλεί κινήσεις, βλέμματα και πράξεις. Θυμάσαι πράγματα που δεν είχες δώσει τόση σημασία και αναρωτιέσαι ποσό χαζός, τυφλός και βλάκας ήσουν. Όχι. Δεν ήσουν εσύ. Ήταν αυτός, αυτή, εκείνος, εκείνη. Εκείνοι.
Οι ίδιοι άνθρωποι που σε γοήτευσαν, οι ίδιοι σε απογοήτευσαν.
Το καλό είναι πως πάντα αποκαλύπτονται. Αργά ή γρήγορα. Αρκεί να μην έχουν προλάβει να σε μολύνουν, να σε φθείρουν τόσο ώστε να μην μπορείς να ενώσεις ξανά τα κομμάτια σου. Φύγε. Φύγε πριν να είναι αργά. Φύγε μακριά και μην πάρεις τίποτα μαζί σου. Τρέξε μήπως και μπορέσεις να σωθείς από αυτούς. Τρέξε και φτιάξε τα πάντα από την αρχή. "Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι." λέει ο Μενέλαος Λουντέμης. Μην περιμένεις. Φύγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου