Το γράψιμο είναι λύτρωση

-Τοκ τοκ

-Ποιος είναι;

-Εγώ.

-Μα τι θέλεις πάλι;

-Ξέρω ότι με σκέφτεσαι, πρέπει να μιλήσουμε.

-Είμαι με κόσμο τώρα, φύγε.

-Θα έρθω αργότερα.

-Άκουσα ότι γύρισες σπίτι.

-Ναι.

-Ωραία, πάρε χαρτί και στυλό και γράφε.

Άλλη μια νύχτα που αυτός ο δαίμονας - εσωτερική σου φωνή, δεν σ' αφήνει να ησυχάσεις. Σου πιάνει κουβέντα και αν δεν την ακούσεις με προσοχή δεν λέει να την κάνει. Δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς άλλωστε. Έρχεται τις πιο άκυρες στιγμές της ημέρας αλλά αν έρθει και δεν μπορείς να την ακούσεις δεν πτοείται. Ξανά έρχεται μέχρι να μπορέσεις. Και αν αργήσεις πολύ έρχεται και σου τρώει τα σωθικά. Μέχρι να μπορέσεις.

-Σε άκουσα όταν με σκεφτόσουν. Άκουσα ποσό πολύ ήθελες να μιλήσουμε.

-Δίκιο έχεις. Ας το κάνουμε και απόψε.

-Ξεκίνα.

Κάτι σε ζόρισε σήμερα. Κάτι σε έβαλε σε σκέψεις. Κάτι σου δημιούργησε συναισθήματα -όμορφα, άσχημα, δεν έχει σημασία, ήταν έντονα- και δεν ήξερες που να τα διοχετεύσεις. Εκείνη όμως ξέρει. Στο χαρτί. Που άλλου;

Το χαρτί. Οι μεγαλύτερες σκέψεις έχουν γραφτεί σε χαρτιά. Σε οτιδήποτε χαρτιά. Από το σημειωματάριο σου μέχρι τις αποδείξεις του σούπερ μάρκετ. Ανάλογα που θα σε πετύχει η φωνή.

Και κάπως έτσι χάνεσαι στον κόσμο των σκέψεων σου. Με το που πιάσεις χαρτί και μολύβι, στυλό, μαρκαδόρο, τούβλο ή οτιδήποτε άλλο να γράφει όλα γύρω σου σβήνουν. Και ανάβουν τα πολύχρωμα φώτα εκεί μέσα. Άλλος κόσμος. Απόκρυφος.

-Τι χάος είναι αυτό πάλι; Μα τι σκεφτόσουν;

-.....

-Ναι ξέρω. Ας βάλουμε σε τάξη αυτό το χάος.

Και γράφεις και γράφεις και ξανά γράφεις και πετάς και από καμία ζωγραφιά στα πλαϊνά του χαρτιού -έτσι για διάλειμμα. Βάλε και λίγο χρώμα εκεί.

-Φτάνει το διάλειμμα, γυρνά πίσω έχουμε δουλειά ακόμη.

Και συνεχίζεις να γράφεις. Δεν σβήνεις όμως. Γράφεις και μετά τα βάζεις σε μια σειρά. Κάτι έχει αρχίσει να γίνεται. Σαν να έχει αρχίσει να φεύγει η ομίχλη. Ναι φεύγει. Ένα αεράκι φυσάει εκεί μέσα, σε δροσίζει και συνειδητοποιείς ότι το τοπίο είναι και πάλι καθαρό.

-Καλά τα πήγαμε και απόψε.

-Χάρη σε εσένα.

-Αν δεν ήσουν εσύ ποιος θα έγραφε;

-Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα έγραφα.

-Πως νιώθεις;

-Ανάλαφρη. Σε ευχαριστώ.

-Καληνύχτα, θα τα ξανά πούμε.

-Αλίμονο. Καληνύχτα.

Εντάξει τελικά δεν ήταν και δαίμονας. Είναι όμορφη η άτιμη η φωνή. Είναι ο φύλακας άγγελος σου. Σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Σου διώχνει κάθε σκέψη και σε αφήνει να κοιμηθείς ένα κλικ πιο ευτυχισμένος. Είτε είναι η πιο όμορφη σκέψη του κόσμου, είτε η πιο ανήσυχη, είτε η πιο πικρή. Φεύγει από μέσα σου, χωρίς βέβαια να παύει να υπάρχει. Βρίσκει  όμως καταφύγιο και τρυπώνει στα χαρτιά σου. Σε λυτρώνει. Σε ηρεμεί.

Αυτό είναι το γράψιμο. Λύτρωση.