Είναι 2 το βράδυ, πριν λίγο γύρισα από έξω και αποφάσισα να τακτοποιήσω την χαρτούρα στα συρτάρια μου. Ο κακός χαμός. Εκεί μέσα μπορείς να βρεις τα πάντα. Αποκόμματα από συναυλίες, εισιτήρια από ταξίδια μέχρι πτυχία και σημειώσεις της σχολής. Και μέσα σε αυτό το χάος βρήκα ένα κομμάτι χαρτί που γράφει πάνω LOVE. Έμεινα για λίγο να το κοιτάζω και το μυαλό μου ταξίδεψε πίσω. Σε εκείνη την ημέρα.
18 Μαΐου 2015. Ξύπνησα πριν καν ξημερώσει για να επιστρέψω από Λονδίνο. Η πτήση μου 7:15 το πρωί. Είχα αργήσει πολύ και έφτασα τρέχοντας στην πύλη μου λαχανιασμένη 7:12. Sorry, you missed your flight. Παθαίνω ένα σοκ και μετά από τόσο τρέξιμο μέσα στο αχανές αεροδρόμιο του Λονδίνου, με πιάνει υστερικό γέλιο στην μέση του διαδρόμου.
Για πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα ότι εδώ είναι το τέλος μου. Θα ξεμείνω στο Λονδίνο και θα καταλήξω ζητιάνα στους δρόμους, σκέφτηκα. Ήμουν σε μια ξένη χώρα χωρίς αρκετά χρήματα για να κλείσω καινούριο εισιτήριο και χωρίς να μπορώ να ειδοποιήσω κανέναν καθώς το κινητό μου δεν έπιανε. Ρωτάω τι μπορώ να κάνω, μου λένε πως η επόμενη πτήση της εταιρίας είναι την Παρασκευή -και ήταν Δευτέρα. Α ναι και ότι κοστίζει 100 λίρες δηλαδή περίπου 150 ευρώ. Σκοτώστε με τώρα!
Για καλή μου τύχη, μου στέλνει μια αγαπημένη μου φίλη τα χρήματα -της χρωστάω πολλά και την ευχαριστώ βαθιά για αυτό- που χρειαζόμουν και γύρισα στο σπίτι που εμένα. Για κακή μου τύχη, δεν ήταν κανείς εκεί να μου ανοίξει. Εν τω μεταξύ ο καιρός ένα χάλι, βροχή αέρας και δεν συμμαζεύεται. Ευτυχώς βέβαια ήμουν στο Λονδίνο όπου ο καιρός είναι αρρωστημένος και μεταβάλλεται συνεχώς μέσα στην ημέρα. Όποτε όσο έμεινα έξω παρέμεινα τουλάχιστον στεγνή. Good luck for me.
Πάω μια βόλτα εκεί κοντά να περπατήσω μέχρι να γυρίσει κάποιος στο σπίτι και να μου ανοίξει. Αράζω δίπλα σε έναν τυπάκο που παίζει κιθάρα και τραγουδάει. Πάντα μου άρεσε να κάθομαι με τις ώρες και να ακούω τους μουσικούς του δρόμου. Δίνουν έναν άλλο αέρα στην βαβούρα της πόλης. Δίνουν χρώμα στο τσιμέντο και λόγο να χαμογελάμε.
Μέσα στην θήκη της κιθάρας είχε ένα χαρτί που έγραφε LOVE. Και ξαφνικά φυσάει ένα αεράκι και το χαρτί προσγειώθηκε στα πόδια μου. Με κοιτάζει και μου λέει: κρατά το, το χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ότι χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα μου χάρισε ένα χαμόγελο με μια απλή κίνηση. Και μου έφτιαξε την διάθεση. Έτσι απλά.
Τελικά όσο δύσκολα και αν νομίζεις πως περνάς, πάντα θα υπάρχει κάτι όμορφο γύρω σου. Κοιτά καλά, ψάξε και θα το βρεις. Μπορεί να είναι κάτι πολύ μικρό. Εστίασε εκεί. Και τότε ο κόσμος θα σου φανεί λιγάκι πιο όμορφος. Ακόμη και αν έχεις φτάσει στο χείλος του γκρεμού και φοβάσαι πως θα πέσεις. Τουλάχιστον απόλαυσε την θέα. Μπορεί να σου κόβει την ανάσα αλλά ταυτόχρονα σου δίνει πνοή να συνεχίσεις.
Καληνύχτα και αύριο μην ξεχάσεις να χαμογελάσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου