Παρεξηγημένοι εσωστρεφείς

Υπαρχει μια μερίδα ανθρώπων η οποία ειναι τοσο μα τοσο παρεξηγημένη. Οι εσωστρεφείς, μέσα στους οποίους συγκαταλέγομαι και εγω. Μας αποκαλούν αντικοινωνικούς, ντροπαλούς, ήσυχους, παράξενους, καταθλιπτικούς και με καθε είδους επίθετα, αρνητικά κυρίως. Σας έχω νέα, δεν ειμαστε τιποτα απο ολα αυτά!

Αντικοινωνικοί. Εμείς; Μια χαρά κοινωνικά πλάσματα είμαστε. Και έξω βγαίνουμε και καλα περνάμε. Απλά με κάποιες προϋποθέσεις: καλη παρέα και καλη μουσική.

Ντροπαλοί. Οχι. Ειναι που δεν σε ξέρουμε. Αν δεν σε ξερω, δεν σου μιλάω. Πολύ απλά τα πράγματα. Εκτός και αν ερθεις και μου μιλήσεις πρώτος. Δεν θα σου γυρισω την πλάτη. Πολύ ευγενικά θα σου απαντήσω και θα κάνουμε και κουβεντούλα αν κατσει.

Δεν μιλάμε πολύ, αλλα γράφουμε -καλη ωρα. Πολύ απλά, εκφραζόμαστε πιο εύκολα γραπτά αντί λεκτικά. Μας βοηθάει να βάζουμε σε μια σειρά τις σκόρπιες σκέψεις μας.

Παράξενοι. Ενταξει σας δίνω ενα δίκιο σε αυτο. Όσοι δεν μας ξέρουν μας θεωρούν παράξενους. Ή μηπως όσοι μας ξέρουν; Γιατι εκ πρώτης όψεως όλοι φυσιολογικοί φαινόμαστε. Ενταξει, όσοι μας ξέρουν λιγο. Έχουν προσπαθήσει να μας πλησιάσουν, τα κατάφεραν για λιγο και μετά εξαφανιστήκαμε. Δεν έχουμε κάτι μαζι σας. Ειναι που μας αρεσει να περνάμε χρονο μόνοι μας και μετά ξεχνάμε να εμφανιστούμε. Εκτός και αν μας ψάξετε. Τότε θα μας βρείτε παλι κάπου χαμένους, μέσα στο κρεβάτι μας τυλιγμένους σαν μπουρίτο.

Ήσυχοι. Ειναι που πολλές φορές μας αρεσει να ακούμε τους άλλους. Δεν μας αρεσει να ειμαστε στο κέντρο της συζήτησης. Δεν μιλάμε αλλα σκεφτόμαστε. Οι σκέψεις τρέχουν με πολλα χιλιόμετρα. Ακούμε τα παντα, παρατηρούμε τα παντα. Και συνήθως μας ρωτάνε: "Μα γιατι εισαι τοσο ήσυχος και δεν μιλάς;" Τι εννοείς; Αυτη ειμαι, ετσι λειτουργώ. Ήρθα εγω ποτέ να σου πω "Μα γιατι μιλάς τοσο πολύ και κανεις τόση φασαρία;" Ειναι αγένεια. Και εδω που τα λέμε όταν ενας εξωστρεφής βρίσκεται γύρω μας και ειναι άνετος και αρχίζει να μιλάει χωρίς να σταματήσει, εμείς φεύγουμε με χανγκόβερ και πονοκέφαλο.

Μόνοι μας. Ναι καλα διάβασες. Μετά απο πολλές κοινωνικές επαφές, χρειαζόμαστε χρονο μόνοι μας, να γεμίσουν οι μπαταρίες μας. Να αδειάσει το μυαλό μας και να ξεκουραστεί η ψυχή μας. Το να μείνουμε μόνοι στο σπιτι για μερες κάποιες φορές μας φαινεται οτι πιο ελκυστικό υπαρχει. Τι εννοείς τι κάνουμε μόνοι μας; Ο παράδεισος μας ειναι το σπιτι μας. Ξυπνάμε μεσημέρι, τρώμε τα παντα, βλέπουμε σειρές, ακούμε μουσική, πίνουμε καφέ, τσάι, χορεύουμε, κυλιόμαστε στα πατώματα, τραγουδάμε, φοράμε πιτζάμες όλη μέρα, γεμίζουμε την μπανιέρα και καθόμαστε μέσα δυο ωρες, κοιμόμαστε, ξανα ξυπνάμε και παλι απο την αρχή. Μπορει να χρειαστούν αρκετές μερες για αυτό. Και μετά ειμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στον κόσμο σας. Και οχι δεν έχουμε κατάθλιψη.

Αποφεύγουμε τα μέρη και τις μερες με κόσμο. Δεν βγαίνουμε Παρασκευές και Σαββατα. Πολλή φασαρία βρε αδερφέ, οχλαγωγία, πόνος στα αυτιά και στην ψυχή, ωτίτιδα. Στην ιδέα και μονο φρικάρουμε. Η ιδέα του να μείνουμε σπιτι ομως φαντάζει θεϊκή. Υπάρχουν και άλλες θαυμάσιες ημέρες για να βγούμε. Ή νύχτες καλύτερα, μετά τις 12 που μειώνεται η κυκλοφορία.

Δεν μας αρεσει να προγραμματίζουμε τιποτα για τις επόμενες ημέρες. Και αν προγραμματίσουμε κάτι ειναι πολύ πιθανό να το ακυρώσουμε λιγο πριν, αλλα μην το παίρνετε προσωπικά εσείς οι υπόλοιποι. Ειναι που την ωρα που συζητάμε να κάνουμε κάτι έχουμε πραγματικά όρεξη και λέμε ναι σε ολα, αλλα μετά απο 2 μερες μπορει να θελουμε να λιώσουμε μέσα στο σπιτι και να μην ερθουμε σε επαφή με ίχνος ανθρώπινου πολιτισμού. Εκει ακυρώνουμε σχέδια. Άρα για να μην συμβεί αυτο δεν κάνουμε σχέδια για αυριο, μεθαύριο, γιορτές και Σαββατοκύριακα. Ολα τα κανονίζουμε τελευταία στιγμή και ειμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Μάλλον.

Τωρα μετά απο ολα οσα διαβάσατε θα αναρωτιέστε αν έχουμε φιλους και ποιος μας ανέχεται και τρώει στην μάπα τις παραξενιές μας. Ε ναι έχουμε, υπάρχουν και άλλοι το ιδιο βλαμμενοι με εμάς. Με τους φιλους μας λοιπόν και τους ανθρώπους που θεωρούμε σημαντικούς και νιώθουμε άνετα μπορούμε να γίνουμε οι πιο εξωστρεφείς ανθρωποι που μπορει να έχεις γνωρίσει. Μιλάμε, γελάμε και μπορει να ειμαστε και η ψυχή της παρέας. Οχι δεν έχουμε διπλή προσωπικότητα. Θελουμε χρονο για να ανοιχτούμε. Τοσο απλά. Ενταξει και για χάρη της δουλειάς, μπορει καμία φορα να δείχνουμε εξωστρεφείς. Αλλα εκει ισως ζοριζόμαστε λιγο να το ξέρετε.

Οι φίλοι μας ειναι λίγοι. Λίγοι και καλοί. Τους διαλέξαμε και μας διαλέξανε με προσοχή.  Μαζι τους ειμαστε ο εαυτός μας και μας αγαπάνε και τους αγαπάμε. Μαζι τους κάνουμε βαθειές συζητήσεις ή απλά καθόμαστε και κοιτάζουμε τον έναστρο ουρανό χωρίς να λέμε κουβεντα, γιατι ξέρουμε ποτέ πρέπει να μιλήσουμε και πότε οχι.